Eski Çağlarda Ekmek

        Ekmek, insanoğlunun doğal olarak mayalanan hamuru kullanarak, geleneksel peksimetlerini de kabartabileceğinin ve yeni lezzetler elde edebileceğinin farkına varmasıyla doğmuştur. Eski Mısırlılar, daha sonra da İbraniler, ya, odun ateşi üzerine yerleştirilen levhalarda pişirdikleri peksimetleri, ya da çeşitli tariflerle fırında pişirdikleri ekmekleri yerlerdi. En az on beşi günümüze kadar ulaşan bu tariflerin kimisinde, daha o devirde, bira mayası kullanıldığı görülmektedir.

Ekmek üretimi bütün Orta-Doğu'ya yayıldı. Ekmekle tanışmalarının ardından, yaratıcılıklarını kullanan Eski Yunanlılar, ekmek tekniğini kısa zamanda geliştirerek ürün çeşitlerini çoğalttılar. Yunanlılar ekmek yapımında sadece buğday değil, arpa ve tarihte ilk kez, çavdarı da kullandılar. Tarihi kayıtlar, Yunanlıların yetmiş iki ayrı ekmek çeşidine sahip olduğundan söz ediyor !

Bu alanda geriden gelen Romalıların (Romalılara "bulamacçılar" denirdi) da, ekmeği keşfettikten sonra kısa zamanda ilerlemeler kaydettiler. Milattan beş yüzyıl önce, ekmek pişirmek için taş fırın inşa eder hale gelmişlerdi. Milattan otuz yıl önce, Roma’da tam üç yüz yirmi dokuz ekmek fırını vardı, ama hepsinin sahibinin de Yunanlı olduğunu eklemek gerekiyor. Daha o zamanlarda, gerek Yunanlıların gerekse Romalıların tercihi, ince elenmiş buğday unundan mamul beyaz ekmekti.

M.Ö. I ci yüzyılda yaşayan Romalı doğa bilimci Plinius, Galyalı ve İberyalıların bira köpüğü (yani mayalanma esnasında yüzeyde toplanan maya) ekleyerek yaptıkları ekmeklerin hafif olmalarıyla ün kazandıklarını yazıyordu.